Evimiz var ama yuvamız yok. İşimiz var, gelirimiz var ama harcayacak zamanımız yok. Arkadaşımız var ama dostumuz yok. Kalbimiz var ama sevgi yok. Aklımız var ama hislerimiz yok. Bunlar aklıma gelenler. Bu listeyi istediğiniz kadar uzatabilirsiniz. Dikkat ettiyseniz örneklerde noksan olan şey mana. Hayatında mana olmayan insana insan diyebilir miyiz? Sahilden deniz kabuğu, postaneden pul, hediyeciden rozet toplar gibi birşeyleri sürekli biriktiriyoruz ama onlarla ne yapacağımızı bilmiyoruz. Elimizde süper bir bilgisayar var ama kendimizinde hatırlamadığı zamanda yazılımını silmişiz, o bilgisayarı kullanamıyoruz. Yada arabamız evin önünde öylece duruyor mahalledeki haylaz çocuklar tozlu cama beni yıka yazmış. O arabayı yıkıyoruz yine kirleniyor yine yıkıyoruz ama içine benzin koyulacağını onun çalışan, taşıyan bizi bir yerlere götüren bir araç olduğunu unutmuşuz. Biz hayatı sahici olarak yaşamayı unutmuşuz. İçinde bizi gerçekten seven biri varsa o ev " Yuva " olur. Kendimize zaman ayırabildiğimizde çalıştığımız işin ve sahip olduğumuz paranın bir anlamı olur. Kötü günde yanımızda olan koşulsuz güvenebileceğimiz birisi " Dost " olur. Sevebildiğimizde kalbimiz " yürek " olur. Sadece düşünerek mantıkla değil hissedebildiğimizde " Duygu " muz olur. Hayatımıza manayı getirdiğimizde yaşadığımız hayat sahici olur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder