Baba

 Baba deyince aklıma ilk okula giden küçüklüğüm gelir. Yeni beyin ameliyatı olmuşum, bir travma yaşamışım ve yerli yersiz ağladığım kötü hissettiğim dönemler. Öyle zamanlarda babam beni petrol yeşili Şahin model arabasına koyar ve yaşadığımız Yalova'dan Bursa'ya götürürdü. Şehrin merkezindeki Kültür Park'a giderdik. Yemyeşil ağaçları, çimleri, ortasındaki göleti ve elimden tutan babam... Gölette deniz bisikletine binerdik. Aile çay bahçesinde çayımızı içerdik. Bursa Kültür Park ameliyat sonrası travma yaşayan ruhuma iyi gelirdi. Orası çocukluk hatıralarımda en mutlu olduğum yer olarak kalmış aklımda. Çocukluğun üstünden on yıllar geçti kültür parka sevgilimi götürdüm, aklımın içindeki platonik sevgililerimi götürdüm, değer verdiğim dostlarımı götürdüm. Hani en sevdiğim insanları benim için en değer verdiğim yere götürdüm. Beni en çok mutlu eden, bana rahmetli babamı hatırlatan Kültür Park'taki gölete bakan o ağacın dibine... Sağlıklı olmanın kıymetini sadece 9 yaşında geçirdiğim beyin ameliyatından öğrenmedim. Babam gideli 20 yıl oldu. 2002 de beyin kanaması geçirip üç sene yatalak yaşayan babam bana sağlığın kıymetini öğretti. Üç yıl boyunca yemeğini yedirdim altını temizledim. Babam adeta bebeğim olmuştu. Ben o kabus gibi geçen üç yılda adeta babamım babası oldum. Belki hayatımda hiç karım ve çocuğum olmadı ama ben babama babalık yaparak babamdan babalığı öğrendim. Mekanın cennet olsun canım babam. Babalar günün kutlu olsun. Birgün inşallah tekrardan kavuşacağız.