Bu akşam caminin içinde ezanın okunmasını beklerken anneme dua ettim. " Allah'ım yaşadığı hastalığın annemin geçmiş günahlarına kefaret olmasını sağla, bu illetin onun dünyadaki günahlarından arındırmasını nasip eyle " dedim. Annem 66 yaşında alzheimer oldu ve 8 yıldır bu hastalığın pençesinde. Sonra ezan okundu, kamet getirildi ve namaza durduk. Yanıma minyatür bir adam geldi. Minicik bi şey. Yaşı 5 yok, taş çatlasa 4 falandır. Yanımda çocuk adam hep birlikte namazı kıldık. O boyu belime gelen ufaklığın cemaatle namaz kılması o kadar hoşuma gitti ki... Anneler ve babalar bu konuda evlatlarına rol model oluyor.Davranışlarıyla, bazen suskunluklarıyla, bazen okudukları kitaplarla. Rahmetli babam da abimle bana rol model olmuştu. Mesela biz küçükken yüzde yüz başarma gücü gibi kişisel gelişim kitapları okurdu. Bize okuduklarını anlatırdı. Kendisi uzman doktor kırkını aşmış bir devlet memuruydu. İyi bir işi ve ailesi vardı. Daha başaracak ne kalmıştı ki? Ama ben henüz ilkokula giderken babamın okuduğu ve bize özet geçtiği kitaplar bana hayatta hep büyük hedef koymayı öğretti. Mühendissem sadece daire değil; otel, okul, 550 daireli site projelerini yapmayı, koşacaksam 10 kilometre değil 42 kilometre maraton koşmayı, yazacaksam yarım sayfa blog yazısı değil romanlar yazmayı... Yazının başında namazdan bahsettim. Evet ben bir namaz kılan bireyim. Namaz kişinin hakikaten miracı oluyor. Bir sefer oradaki huzurun tadını aldınız mı bir daha vazgeçemiyorsunuz. İman sizde öyle bir kafa yapıyor ki: azla yetinmeyi biliyor,sizi mutlak bir huzura taşıyor ve artık hayatta hiç bir şeyden korkmuyorsunuz. Size şükür ve kendinden memnun olma hali geliyor. Herkese tavsiye ederim. Huzur İslam'da.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder