Duygular halen yaşadığımızın kanıtıdır. Örneğin utanç: Ahlaki normlara karşı geldiğimizde utanç hissederiz. Bu güzeldir çünkü halen vicdanımızın tıkır tıkır işlediğini gösterir. Ama bu utanç duygusu kalbimizde yer edip kronikleşirse geçmişte yaptığımız bir hatadan ötürü sürekli suçluluk psikolojisine girersek bu duygu bize zarar verir. Sonuçta dinlerde bile "tövbe" müessesesi vardır. Hatamızın pişmanlığını kendi içimizde yaşamışsak ve aynı yanlışı bir daha tekrarlamamak gayretindeysek utancımızı terk etme zamanımız gelmiştir. Birde sosyal utanç kavramı var. Bir kişi cemiyete girdiğinde kıyafeti statüsü oradaki insanlardan daha düşük seviyede ise bundan utanç duyabilir. Kendini ezik hissedebilir. Böyle insanlar var maalesef ve bu çok yanlış bir duygu. Zenginlik, mal mülk, sosyal statü bif insanın kalitesini belirleyemez. İnsanın kaliteli yapan şey: Dürüstlük, yardımseverlik, sevgi ve adalet duygularıdır. Yani bir insanı sahip olduğu iyi ahlak değerli yapar. İnsan ahlakı arızalıysa utanmalıdır bunun dışında utanacak hiç bir şey yoktur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder