Her pazar uyguladığım bir rituelim var. Evden heyecanla çıkıyorum. Dere kenarındaki kafeye oturuyorum. Kendime bir pizza söylüyorum. O pizza sihirli bir şey. Dilimlerini küçük parçalara ayırıyorum. Lokma lokma çatalla ağzıma götürüyorum. Yediğim pizzanın her bir parçasında kendimi mutlu hissediyorum. Pizza yerken dere kenarındaki o kafede iyi anlar geçiriyorum. Peki haftada bir bu pizza yeme rituelimin sırrı ne? Bunun için yaklaşık 30 yıl geriye gitmek gerekiyor. Doksanların ortaları. Günlerden pazar. Güneşli sıcak bir yaz günü. Sabah TRT'de oynayan Barış Manço'nun adam olacak çocuk programı izlenmiş, ödevler bitmiş. Annem de babam da çalışmıyor. Pazar günü izin günleri. Yalova'da yaşıyoruz. Babamın petrol yeşili Şahinine biniyoruz ve Çınarcık'a gidiyoruz. Annem babam önde abimle ben arkadayız. Abimle ben daha çocuğuz. Yemyeşil tepelerin arasından geçen yoldan arabamızla Çınarcık'a varıyoruz. Sahile gidiyoruz. Babam arabayı park ediyor ve havlularımızı alıp plaja gidiyoruz. Denizde yüzüyoruz, güneşleniyoruz, top oynuyoruz. Mutluyum çünkü çocuğum. Mutluyum çünkü bir ailem var. Denizden sonra şehir içindeki pizzacıya gidiyoruz. Pizzalarımızı sipariş ediyoruz. Biraz sonra pizzalarımız geliyor. Pizzalarımızı afiyetle yiyip eve dönüyoruz. Kalan ödevler yapılıyor sonra tv karşısına geçip Bizimkiler dizisi ailecek seyrediliyor, ardından stardaki parlement sinema kulübündeki film izlenip yatağa gidiliyor.
O günler artık sisli bir hatıra gibi uzakta kaldı. Ne annem ne babam ne de çocukluğum kaldı. Ben galiba haftada bir dere kenarındaki kafeye gidip pizza yediğim anlarda çocukluğumun ailecek geçirdiğimiz mutlu pazarlarına gidiyorum. Her hafta o pizzayı yerken annemi, babamı,abimi, Barış abiyi, Bizimkileri yani çocukluğumdaki o mutlu pazarları yad ediyorum. Benimkisi delilik işte... Delilik...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder