Bir şiirde şöyle diyor: "Çocuklar geleceğe atılmış ok. Sizden çıktılar, size ait değiller, hayata aitler." Her ebeveyn aynı hatayı yapıyor. Çocuğun yerine hayaller kuruyor ve kendi istediği hayatı çocuğa empoze etmeye çalışıyor. Bebek dünyaya gelince deneyimlediği bebeğin savunmasızlığını, acizliğini hiç unutmamak üzere ruhuna kodluyor ve çocuk kaç yaşına gelirse gelsin büyüyüp bir birey olan o çocuk ebeveynin gözünde o ilk günkü bebek gibi oluyor. Bir çocuğun karakter kazanması büyüme çağında ailesinin evinde oluyor. Çocuğu yetiştiren aile bu sebeple çocuğun yaşamında bir ömür boyu hak sahibi olduğunu hissediyor. Kendi yaşayamadıkları hayatı gerçekleştirecek matrix deki seçilmiş kişi neo gözüyle bakıyorlar. Neo'dan beklenti yüksek oluyor. Ana babanın okuyamadığı üniversitelerde okuması doktor, mühendis olması, en iyi işe girmesi, en iyi hayat standartında yaşaması ve en iyi eşle evlenmesi bekleniyor. Ama herkesin en iyisi kişisel bir karakteristiktir. Belki o çocuk sporcu yada sanatcı olmak istiyordur. Belki o çocuğun hayatının aşkı bir Türk mühendis değil, Amerikalı bir dansçıdır. Sonuçta hayat çocuğun hayatı. Çocuğunuz büyüme döneminde sizin sorumluluğunuzda ama sonrasında o çocuk hayata ait oluyor. Ebeveynler çocuklarına kendi hayallerini dayatmak yerine onların hayallerine saygı göstermeli ve onların kendi ayakları üzerinde duran özgür bir birey olmaları için desteklemelidir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder