Mana

 İnsanlar size zarar veremezler, ders verebilirler. Olaylar size acı vermez, deneyim verir. Yeterince yanmış bir ruhun acı eşiği ortadan kalkar. Dönüşümünü tamamlar ve tatlı bir kelebek olur, özgür olur. Çünkü artık kanatları vardır ruhunda. İnsanların arasına karıştığımızda ve yakından tanıdığımızda aslında hikayelerimizin benzer olduğu ortaya çıkar. Dertsiz insan çok az. Herkesin bir imtihanı olmuş şu hayatta. İnsan dediğin içi boş bir kamış. Hayat o kamışın üzerine dağlayarak delikler açıyor. Her delik açılırken canımız yanıyor. Sonunda o içi boş kamış bir mana kazanıyor. Kamış yedi delikli bir neye dönüşüyor ve ilahi nefesle Tanrı'nın müziğini çalmaya başlıyor. Şu hayatta ki yegane gayemiz mana kazanmak. Tohum ağaç olunca, insan kendini bulunca, kamış ney olunca mana kazanıyor. Plazalara sıkışıp sadece mesai-maaş-hobi üçgeninde kalırsak, yaşamı sorgulamazsak manaya uzak düşeriz. Herkesin bir manası vardır. Hayata, insanlara katkımız olduğunda manamızı buluruz. Ney olmuşsak içimizden müzik çıkartmak için bir de nefese ihtiyacımız var. O nefes Tanrı'nın nefesidir. Ve o nefes şükürle ve zekatla gelir. Şükür halinden mutlu olmaktır. Benim meşhur bir sözüm var: Aşk din, mutluluk ibadet, sevgi ise Tanrı'dır diye. İşte o "mutluluk" şükürdür yani ibadettir. Zekata gelecek olursak. Bunu yılda bir kere paramın kırkda birini verdim oldu bitti sanmayın. Zekat vermek için illa zengin olmanıza gerek yok. Tebessüm ederek neşenizin de zekatını verebilirsiniz. Bilgiyi başkalarıyla paylaşarak alimliğinizin de zekatını verebilirsiniz. Sevgiyi paylaşarak aşkınızında zekatını verebilirsiniz.