Kusurlarımızdan utanırız. Bende şu noksan ben o yüzden bu işi hayatta yapamam lafını çok duyarız. Kusur doğuştan da gelebilir, sonradan da karşımıza çıkabilir. Kusurlu olan kişi çoğu zaman kendini kurban psikolojisine sokar ve istediği şeyi denemeden daha işin başında vazgeçer. Ben bu konuda kaderci olmaya asla katılmıyorum. Çünkü aslında hatamız kadar orjinaliz. Kusurdan üslup yapabiliyor muyuz ona bakmalı. Bugün size bu konuyla alakalı mükemmel bir hikaye anlatacağım. Japonya'da bir çocuk talihsiz bir kaza sonucu sol kolunu kaybetmiş. Ama çocuğun en büyük hayali karateci olmakmış. Birgün bir karate üstadıyla tanışmış ve beraber çalışmaya başlamışlar. Üstad çocuğa tek bir hareket öğretmiş. Hergün aynı hareketi tekrarlıyorlarmış. Günler, haftalar, aylar geçmiş. İlk günkü dersten beri aynı hareketten başka hiç bir şey yapmayan çocuk sıkılmış ve sonunda üstadına isyan etmiş. " Bir yıldır tek bir hareketten başka bir şey yapmadım. Ben bu karateyi bırakacağım galiba " demiş. Üstad " Hayır bırakmayacaksın çünkü artık hazırsın. Turnuvaya katılacağız " demiş. Çocuk " Ama bana sadece tek bir hareket gösterdin başka bir şey bilmiyorum. Turnuvada hiç şansım olmaz " demiş. Üstad ise ona gülümsemiş. Turnuva başlamış. Çocuk bütün rakiplerini tek tek devirerek finale gelmiş. Finalde de en güçlü rakibini yenmiş ve şampiyon olmuş. Çocuk sevinçle üstadın yanına gelmiş " Bunu nasıl başardım? " diye sormuş. Üstad " Sana öğrettiğim teknik karatedeki en güçlü hareketlerden biriydi ve o hareketin tek savunması rakibinin sol kolunu tutarak yapılıyordu " demiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder