Ben insan ruhunu bir ağaca benzetiyorum. Bedenimizden taşan dalları, yaprakları güneşe uzanan kocaman bir ağaç. Gövdemizden çıkan dallarda duygularımızı hatıralarımızı yeşertiyoruz. Ruhumuz biz göremesekte bir canlı. Hayata tohum olarak başlıyoruz, fidan oluyoruz sonra bir ağaca dönüşüyoruz.Ruhumuzun da da suya beslenmeye ihtiyacı var tıpkı bir ağaç gibi. Ruhumuzun gıdası: neşe, kahkaha, umut ve sevgi. Kendimize bunları verdiğimiz zaman yeşerip çiçekleniyoruz. Türlü türlü uyarıcılara maruz kalıyoruz şu hayatta. Karşılaştığımız her şey neşe, kahkaha, umut ve sevgi olmuyor maalesef. Başkalarını kırmama adına sonunda kendimiz kırılıyoruz. Hayat bazen bizi yapmak istemediğimiz şeylere, olmak istemediğimiz hallere zorluyor. Neden HAYIR demeyi başaramıyoruz? İçinde bulunmak istemediğimiz rutinlerimiz bizi mutsuz ediyorsa hayır demesini bilmeliyiz. Yazının başında ruhumuz bir ağaç gibidir dedim ya Kendini hayır ile buduyorsun. Solan yapraklarını, fazla dallarını kesip atıyorsun. Eksiliyorsun tekrardan sağlıklı şekilde büyümek için. Gereksiz olaylar, gereksiz hatır için mış gibi yapmalar ruhumuza yük oluyor. Eğer hayır diyebilirsek tıpkı bir ağaç gibi fazlalıklarımızı budayıp yola daha sağlıklı devam edebiliriz. Yani hayırda da bir hayır vardır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder