Hayat bazen zorlar, tırmanışlar insanı yorar ancak sonrasında müthiş bir manzara sunar. Tepede nefesiniz düzene girerken hayran hayran izlersiniz. Yaptığınız iyilikler nehir olmuş mütevaziliğinizle yeşermiş ovaların arasından kıvrıla kıvrıla akar. İyimserliğiniz gökte mavi, kalbinizdeki sevgi turuncu turuncu parlar ve aydınlatır hayat manzarasını. Bu hayranlık kendini beğenmek değil çekilen onca zahmetin sonunda kendini anlamaktır. Orası senin manzarandır senin tabiatındır. Hayat ķendini bulma oyunudur aslında. Ebe de sensin kaçanda sensin. Sonunda kendini sobeleyebilenler kazanır oyunu. Bunu herkes yapamaz. O yüzden herkes oyunu kazanamaz. Zaten mühim olan kendini kazanmaktır. Kendini kaybetmeyi göze alabilenler kendini gerçekten kazanabilir. Ebeyken üzerindeki kibir, ego, öfkeyi terk edebilenler dönüşümünü tamamlar ve kendini keşfeder. Kendini keşfeden manzarayı keşfeder. Kendinin manzarasına bakınca hayatın da manzarasını anlar. Nehir olup akar. Bulut olup uçar. Güneş olup parlar. İnsan dediğin hayata ebe olup başlar. Aslında sürekli kendini arar. Bir buldu mu hayran hayran manzaraya bakar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder