Dünya farklılıklarımızın oluşturduğu ahenk nedeniyle güzel. Bir elde beş parmağın beşi de bir değil. Bir kimseyi mükemmel olduğu için değil " kusurları onun üslubudur " diyip de sevebiliyorsak işte o gerçek sevgidir. Ama insanın egosundan kaynaklanan mükemmeli arama anlayışı var. " Filanca bahçede çiçekler açmış " haberi hiç bir zaman yapılmaz ama " Filanca bahçedeki çiçekleri koparmışlar " haberi yapılır. Toplum olarak hep kusuru arayıp görüyoruz. Kusurları ovada otlayan keçiler yapmışız ve bizde başlarında dikilen çoban olmuşuz. Keçiler sağ sola kaçtı mı biz hep sürüyü kontrol altında tutmak istiyoruz. Çocuklarımızın, eşimizin, arkadaşlarımızın kusurları olabiliyor. Hemen müdahale etmeye kalkıyoruz. Yanlışını yüzüne vurup, böyle yapmamalısın, şöyle yapmalısın diye onlara müdahale ediyoruz. Oysaki her insanın geçireceği dönüşümün kendine has bir takvimi var, zamanı var. O kişi de kusurunun farkında ama dönüşmek için kendi zamanını bekliyor. En çok şu cümleyi duyarız " Karışıyorum ama onun iyiliği için " Hayır kardeşim sen müdahil olarak ona iyilik yapmıyorsun. Kelebeğin kozasını delip kanatlarının güç kazanıp uçabilmesi için dönüşümünü kendi kendine yapması gerekiyorsa bu durum diğer insanlar içinde geçerlidir. Şunu asla unutmayalım: Sevgi birine müdahale etmek değil ona alan tanımaktır. Dönüşebileceği alanı tanımaktır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder