Büyük insan olunca hayat bize hep güçlüyü oynama rolünü dikte ediyor. Eşimize karşı, çocuğumuza karşı, dostlarımıza, iş arkadaşlarımıza, hayata karşı kuyruğu dik tutmaya çalışıyoruz. İçine sıkıştığımız toplumsal kalıplar bize " Büyük " olmayı yanlış aksettiriyor. Büyük olmak; korkuları görmezden gelmek, sorunları halının altına süpürüp hiç dert yokmuş gibi davranmak ve güçlü taklidi yapmak değildir. Büyük olmak; yaralarını dışarıya açmak, şifa arayışında olmak ve bundan asla utanmamak, korkulacak bir şey varsa korkmak ama bunun çözümü için de çevrenle diyalog halinde olmak ve hayal edebilmektir. Birde şu "sözde büyüklerin" ağızlarına sakız ettiği, bir mantra yada duaymış gibi tekrarladıkları "gerçekçi ol" cümlesi var. Gerçekçi olmaya o kadar konsantre olmuşlarki; babasının 200-300 milyon sperm hücresinden bir kaç yüz tanesinin annesini döllediğini ve dünyaya gelişinin bir mucize olduğunu unutmuşlar. Evrendeki milyarlarca galaksinin içinde içinde yaşam olan dünyanın bir parçasının olmalarının mucizesini unutmuşlar. Yiyen, içen, hareket eden, nefes alan, düşünebilen mükemmel bir biyolojik varlık olan insanın başlı başına mucize olduğunu unutmuşlar. Gerçekçi olmak bu sözde büyüklerin lügatında hayal kurMA demek. Henry Ford gerçekçi olsaydı halen at arabalarını kullanıyorduk.Edison gerçekçi olsaydı akşamları salonda halen mum yakıyorduk. Sümerliler gerçekçi olalım deseydi halen mağara duvarlarına şekil çiziyor olurduk, yazı icat edilmemiş olurdu. Hayatta ki en büyük güç hayal kurmaktır ve hayal edebilenler gerçek güçlülerdir. Çocuklarımızı kısır döngüye sokacak ve doğuştan gelen yüreklerindeki gerçek güçlerini törpüleyip elinden alacak hastalıklı büyütme kalıplarımızdan uzak tutmalıyız. Bırakın çocukları herhangi bir dayatmaya maruz kalmadan istedikleri gibi büyüsünler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder