Çiti olmayan bahçeden herkes meyva koparır. Bahçeyi parçalarlar. O yüzden bahçeye çit çekmek lazımdır. Burada kullandığım bahçe aslında bir metafor. O bahçe aslında sizin kişiliğiniz ve kişiliğinizi yansıdığı yaşama şeklinizdir. O bahçedeki ağaçlar sizin karakteriniz ve ağaçların dallarında ahlak meyvaları bulunmaktadır. Cömertlik, adalet, dürüstlük gibi meyvalar. Bunlar bizi daha iyi bir insan yapar. Ama bu bahçeye saldırılar da olur. Hayatın karşımıza getirdiği bizi ideal varoluşumuzdan uzaklaştırıp, kötü varoluşun karanlıklarına çekmeye çalışan insanlar ve olaylar tarafından. Bunlar sürekli bahçemize saldıran yabancılar gibidir. Daha da vahimi bahçemize saldıran bazen ikilem yaşayan kendi nefsimiz de olabilir. En tehlikelisi budur. İnsan dışardan gelen tehditlere önlem alabilir ama içerden gelen yani nefsimizden gelen tehdite gafil avlanabilir. Kişiliğimizin erozyona uğramasını istemiyorsak o bahçeye çit çekip sınırlarımızı korumamız gerekir. Yoksa yabancılar ağaçlarımıza saldırır ve ahlak meyvalarımızı dalından koparır. Oysa ki ahlaklı kalabilmemiz için o meyvaları yemeye ihtiyacımız vardır. Bize güç veren bahçemizdeki o ahlak meyvalarıdır. Tıpkı Temel Reisin ıspanakdan aldığı güç gibi. Çitlerden bahsettim.O çitler esasında vicdanımız ve sağ duyumuzdur. Bu sağ duyu iyiyle kötüyü ayırt edebilme gücümüzdür. Eğer biz hayatta sınırlarımızı çizebilirsek o zaman kişiliğimizi ve ahlakımızı da koruyabiliriz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder