Yalnızlıktan korkarız. İnsanoğlu aşık olup sevdiğiyle aile kurup çoluğa çocuğa karışır. Sürekli bir kalabalıklaşma peşindeyiz. Tenha köylerden kalabalık şehirlere göç oldu. Artık kalabalık avm lerde sosyalleşiyoruz, kalabalık caddelerde çarşılarda geziyoruz. Sosyal medyadaki takipçi sayımızın çokluğu bile bir statü haline geldi. İçine kalp kondurulmuş kahvemizin fotoğrafının bile instagramda çok kişi tarafından beğenilmesini istiyoruz. Hayatımız kalabalık, zihnimiz kalabalık... Yalnızlıktan buzdağına çarpıp batan Titanikten kaçarmış gibi kaçıyoruz. Bu arada kendi iç sesimizi dinlemeyi unutuyoruz. Hayatın karşımıza getirdiği kavşak noktalarında hangi yönün daha iyi olacağına dair kararları erteliyoruz. Yalnızlık aslında o kadar da kötü bir şey değil sevgili okur. Yalnızken kendimize şu soruları sorarız. Mutlu muyum? Vicdanım rahat mı? Nasıl daha iyisini yapabilirim? Ahiret için çabalıyor muyum? Bunlar önemli sorular ve bunlar ancak yalnızken aklımıza gelir. Ben mesela namaz kılarken yalnız oluyorum. Günde 5 vakit. Herkese tavsiye ederim. Namazdaki yalnızlığımı Allah'ın varlığıyla dolduruyorum. Birde tabiki yazarım. Yazmak yalnız yapılan bir eylem. Tıpkı bilinç altınızın denizinde küçük bir kayıkla tek başınıza balığa çıkmak gibi. Oltayı atıyorsunuz ve bilinç altı denizinden cevherleri çıkarıyorsunuz. İçimizdeki cevherleri çıkarmak için o yüzden birazda şu kalabalık hayatlarımızda birazda yalnız kalalım sevgili okur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder