Hayat çözülmesi gereken bir bulmaca. Nereye ait olduğumuz sorusunun cevabını arıyoruz. İnsan demir almayı bekleyen bir tekne misali. Aklımız teknenin yelkeni. Düşünmeye başlayınca o yelken açılıyor ve rüzgarla doluyor. Rüzgar ise kader misali ne zaman ve nereden eseceğini bilemiyoruz. Ama yola çıkmışsak kader ( Rüzgar ) bize yardım ediyor. Hayatta ilhamlarımız oluyor. Bir arkadaşımız, okuduğumuz bir yazı, bir konuşmacının sözleri yada yaşadığımız bir yoksunluk bize demir aldırıyor. Hani Rusların matruşka bebekleri vardır. Açtıkça içinden boy boy daha küçük bebekler çıkan hediyelik oyuncak. Katman katmanız. Soydukça içimizdeki yeni anlamları keşfediyoruz. Yelkenimize rüzgar doldurup yeni denizleri öğreniyoruz. Bence hayatta en kötü şey varoluş amacına hizmet etmemektir. Bunun nedeni insanın konfor alanında kalma isteğidir. Ama sabit durarak da hiç bir keşif yapamayız. Seneca ne güzel söylemiş: Kıyıyı gözden kaybetmeyi göze almadıkça okyanusu keşfedemezsin, diye
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder