Mutluluğu " ağrısızlık " sanıyoruz. Acılardan öcüymüş gibi kaçıyoruz, sakınıyoruz. Tohum filizlenip yeşillenmeden önce çatlamıyor mu? Ağaçlar baharda tazelenip yeşilliğe bürünmeden önce hazanda yaprak dökmüyor mu? Bir anne bebeğini doğurmadan önce sancı çekmiyor mu? Tohumun da, ağacın da, annenin de canı yanıyor doğumdan önce. Ama mutluluk dediğimiz şey acıdan sonra başlıyor. Atatürk önderliğinde topraklarını işgal eden yedi düvele karşı kurtuluş savaşı veren dedelerimizi düşünelim. Bağımsızlık, demokrasi ve cumhuriyet kan, gözyaşıyla yani acı çekerek kazanıldı. Değer miydi? Bir milyon kere değerdi. Bu konuyla ilgili İngilizce'de bir söz var: No pain no gain, diye. Yani acı yoksa kazanç da yok, diye. Ben tecrübenin insana mutluluk getirdiğine inananlardanım. Yirmili yaşlarda ağlayıp, yandığım olaylara şimdi kırklarımda ki ben gülüp geçiyorum. Tecrübe için yaşamak gerekiyor. Hayatta edindiğimiz tecrübenin bedelini yaşadığımız acıyla ödüyoruz. Tecrübe çok para verdiğimiz ama ilk anda kâr getirmeyen bir hisse senedi gibi. Ancak o hisseler yıllar sonra bize kazandırıyor. Kazandığımız deneyimle aynı hatalardan sakınıyor, aynı acıları yaşamıyoruz. Hayat her şeye rağmen güzel ve insan dediğin; en mutlu anlarını çekdiği acılardan sonra yaşıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder