Herkesin bir öğretmeni olmalı şu hayatta. Okul devam etmeli okul yıllarından sonra da. Sözleriyle, tavırlarıyla öğretmeli. Bazen de yokluğuyla... Ama çocuk bilmeli. Çocuk dediğime bakmayın insan kırkında da çocuktur. Çocuk bilmeli; mürşidinin geri geleceğini. Her kıştan sonra baharın gelmesi gibi geri geleceğini. O zaten bahardır. Çocuğunun ruhunda çiçekler açtıran, unutulan mutluluğa göçmen kuşlar gibi kanat çırptıran. Öğrenmeli insan sürekli öğrenmeli. Bugün ağladığına yarın güleceğini, geçmez denen acıların bir gün elbet dineceğini, herkesi ama herşeyi sevmesi gerektiğini öğrenmeli insan. Mürşidi aynadır insanın. Aynalardan korkmamayı, hatalarını, günahlarını ve de noksanlarını öğrenmeli insan. Meslek erbabı olmadan önce kendi kendinin erbabı olmalı insan. İyi olmayı öğrenmeli insan. İyiliğin varılacak bir şehir değil yolculuğun kendisi olduğunu öğrenmeli insan. Sahilde attığı adımın, ekmeği koparttığı elinin, denizi izlediği gözün, aldığı nefesin, atan kalbinin, canının hayatın bir "sahibi" olduğunu bilmeli insan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder