İntihar etmek bir kişinin umudunun kalmayıp, hayattan hiç bir çıkış yolu bulamayıp yaşamına son vermesi eylemidir. Size iki tip intihar vardır desem. Aktif intihar ve pasif intihar. Aktif intihar az önce açıkladığım intihar çeşididir. Bu yazının ana konusu olan pasif intihara değinmek isiyorum. Allah her insana gözler vermiş, nefis vermiş. Görüyoruz, duyuyoruz başkalarının hayatlarına bakarak onlara yada mutlu sonla biten masallara özeniyoruz. Umut ediyoruz çünkü Allah bize içinde isteklerimizi ve hayallerimizi yaratıp sakladığımız evrendeki en eşsiz organ olan kalpleri vermiş. Ama hayat her zaman toz pembe olmuyor. Ruhumuzun havası her zaman günlük güneşlik olmuyor bazende karanlık, bulutlu yağmurlu oluyor. Hayal kırıklıkları da yaşayabiliyoruz. Başarısızlık insana acı verir. Bu aşk anlamında da olabilir, eğitim anlamında da olabilir, kariyer anlamında da olabilir. Bu alanlarda başarısızlığa uğramışsak bir daha denemeye korkuyoruz. Çünkü acı çekmek istemiyoruz. İnancımızı, duygularımızı, hayallerimizi ve umutlarımızı öldürüp tekdüze bir yaşama devam ediyoruz. Ruhumuzun başarısızlıktan canı yandığı için duygularımızı öldürüyoruz. Yaşayan ölülere dönüyoruz. İşte bu pasif intihardır. İnsan hiç bardak kırıldı diye su içmekten vaz geçer mi? İşte biz pasif intiharla kalbimiz kırıldı diye sevmekten, umut etmekten vazgeçiyoruz. Bunu yapmamalıyız. Hayattaki mevki ve makamımızın hiç bir önemi yok. İşini iyi yapan bir çöpçü, ülkeyi kötü yöneten bir politikacıdan daha başarılıdır. Hayattan hep iyisini istemeli bunu hayal etmeli, bunun için çalışmalıyız. Pastör denemekten vazgeçse kuduz aşısı olmazdı. Edison denemekten vazgeçse elektrik olmazdı. Graham Bell denemekten vazgeçse bugün telefon olmazdı. Nefes aldığımız sürece ihtimal var. Bir ihtimal daha var. Bunu unutmayalım. Belki hayatımızın aşkı, hayalini kurduğumuz iş yada beklediğimiz aydınlanma karşımıza çıkmak için iki sokak ötede bizi bekliyordur. Biz yeterki çabada ve tevekkülde olalım sevgili okur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder