Masal

 

Prens, prensesin alnından öptü ve sonsuza kadar mutlu yaşadılar. Peki prens eve yemek getirmek için hiç mi ava gitmedi? Avda işlerin ters gidip prensin eve sinirli döndüğü hiç mi gün olmadı? Prensesin hanım arkadaşlarıyla çay sohbetinde ki kadınlar mücevherlerini gösterip caka satarlarken bizim takısı olmayan prenses hiç mi kendini ezik hissetmedi ve içine atıp atıp sonra kocasına somurtmadı? Çamaşır, bulaşık, temizlik işlerinden bunalan ve yorgun düşen prenses kocası sevişmek isteyince hiç mi kocasını terslemedi? Buna bozulan prens bara gidip arkadaşlarıyla bira içip eve sarhoş dönünce prenses hiç mi " Ayy sen sarhoşsun git salonda yat " demedi. Prens ve prenses hiç mi kavga etmediler, ilişkilerinde iniş çıkış yaşamadılar. Bu çiftimiz hiç mi ihtiyarlamadı, prens prostat olup çişini tutamazken, prenses bunayıp kocasını her gün azarlamadı? Prens ve prensesin sonsuza kadar mutlu yaşayacakları tek yer masallardır. O da bu dünyada maalesef mümkün değil.
Bir şeyin sürekli olunca kıymetli olması fikrine kapılmışız. Oysa ki mutluluk film gibi akan bir şey değil. Mutluluk bir fotoğraf. Ne kadar çok biriktirirsek o kadar şanslıyız. O foğraflar bina ettiğimiz hayatımızın kolonlarını oluşturuyor. Hayat bizi ne kadar zorlarsa zorlasın yükümüzü o mutluluk fotoğrafları taşıyor.
Mutluluk anahtarlığınıza taktığınız her biri içeri girince sizi tebessüm ettiren odaların anahtarları. O anlara( fotolara ) bakınca o odalardan içeri giriyorsunuz. O anahtarlıkta bir sürü anahtar var. Çocukken henüz kaybetmediğiniz aile büyükleriyle geçirdiğiniz bayramlar, üniversiteyi kazandığınız anki heyecan, sevgilinizle asla tekrarlanmayacak ilk flört anlarınız, hastane odasında bebeğinizi kucağınıza aldığınız an ve niceleri... İşte bunlara bakınca içinizden bir şükür geçiyor. Yada her şey şükür olmuş siz onun içinden geçiyorsunuz. Bu her şeye mutsuzluklar da dahil. Hayatın toplamı şükür. Bunu idrak edince kendi masalınız başlıyor. İşte şimdi prens prensesi alnından öpebilir ve sonsuza kadar mutlu olabilirler.