Hiper enflasyonun yaşandığı, zamların her gün dan dan diye kapımızın çaldığı, kuşa dönen maaşların çaydaki şeker gibi bir kaç saniyede eridiği zor bir dönemden geçiyoruz. Hayat pahalı. Paramızı harcamaya çekiniyoruz. İş, işe gitmek için yolda geçirdiğimiz süre... Zamanımızı harcamaktan da çekiniyoruz. Hayat bizi sirkteki bir hayvan gibi terbiye ediyor. " Aman ha tutumlu ol " diyor. " Sakın ha harcama " diyor. Cimrileşiyoruz. Farkında olmadan Kemal Sunal'ın Varyemez'ine dönüşüyoruz. Şimdi bana " Tutumlu olmanın nesi kötü? " dediğinizi duyar gibiyim. Evet pahalılık, vakit darlığı bizi para harcama ve zaman ayırma konusunda tutumluluğa zorluyor. Ama bahsettiğim sirkteki kırbaçlı aslan terbiyecisi bizi farkında olmadan değiştiriyor. Para harcamamayı anlarım. Bin bir emekle kazanılıyor. Zamandan tasarrufu anlarım. Hızlı bir dünyada yaşıyoruz ve zaman öyle hızlı geçiyor ki bi bakmışız akşam oluyor. Ama sevgiden tasarrufu anlamam. Benim meşhur bir sözüm vardır. "Aşk din, mutluluk ibadet, sevgi ise Tanrıdır." diye. Tanrı sonsuzdur. O halde sevgi de sonsuzdur. Sevelim her sabah işe giderken selamlaştığımız simitçiyi. Sevelim birlikte mesai verdiğimiz iş arkadaşımızı. Sevelim anneyi, babayı, kardeşi, eşi... Sevelim sokaktaki kediyi... ve her şeyden önce kendimizi... Harcarken arttırabileceğimiz tek şey sevgidir. Sevdikçe kalbimizdeki sevgi artar. Yargılamadan, sorgulamadan sevelim. Paranı harcamaktan korkabilirsin sevgili okur. Ama sevgini harcamaktan asla korkma. Kalbini limitsiz bir kredi kartı gibi düşünebilirsin. Ama ay sonunda ekstresini Tanrı ödüyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder