Denizi seyrediyordum insan geldi aklıma. İnsan dediğin dalga gibi. Bir sonsuzluğun ortasında heybetleniyor kabarıp dalga oluyor. Yanyana kıyıya doğru son sürat giden dalgalar yani insanlar. Birbirini kıskanıyor " Ben daha büyüğüm " triplerine giriyorlar. Her biri kör bir yarış içinde kıyıya varmak için. Geldikleri yeri unutmuşlar aslında denize aitken " olmayı " kıyıya varmak zannında bulunmuşlar. Bir birleriyle amansız bir yarış içindeler. Denizde kabarmış sahile doğru giden binlerce dalga... Sonunda kıyıya vuruyorlar ve tüm varlıklarını kaybedip patlayıp sönüyorlar. İşte o zaman pek övündükleri cüsselerinin sahile varma hırslarının önemsizliğini kavrıyorlar. Ait oldukları yerin toprak değil kendilerini var eden deniz olduğunu anlıyorlar. Haa anlamayanlar sahile gelip sönümlendikten sonra tekrar denizin ortasına sürükleniyor bir başka dalga oluyor ve hakikati anlayana kadar sahile vurup vurup acı çekiyor. Bu acı dersini alana kadar devam ediyor. İnsan dediğin kudretini kendinden değil enginden geldiğini anladığında, hayatla dost olduğunda, yerini bildiğinde " Olur " Tıpkı dalganın kaynağı olan denizi sevip, saygı göstermesi, balıklara ve kayıklara hizmet etmesi ve yerinin kara değil deniz olduğunu anlaması gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder