Çocukken oynadığımız oyunlar bile kaçmak, saklanmak üzerine. Ebeleme yada saklambaç oyunları mesela.Ya ebeden kaçıyoruz yada saklanıyoruz. Büyüyünce de sorumluluk almak yerine hayattan kaçıyoruz yada saklanıyoruz. Ya batarsam diye hayalimizdeki işi kurmaktan, ya bana gülerlerse diye aklımızdaki fikri söylemekten, ya biterse diye aşık olmaktan korkuyoruz. Henry Ford batmaktan korksaydı bugün otomobil yerine at arabası kullanıyor olurduk. Atatürk aklındaki cumhuriyet fikrini bana gülerler diye açıklamasaydı bugün ne meclisimiz ne de demokrasimiz olurdu ve başımızda astığı astık, kestiği kestik bir padişah olurdu. Leyla ile Mecnun ya birgün aşkımız biterse diye korksaydı bugün onların dillere destan aşkı olmazdı.Acısızlığı idealize etmiş modern dünya insanı. Acının sicil bozan bir negatiflik olduğu gibi hatalı bir kanaat var toplumun genelinde. Oysaki acı ile deneyim kazanırız. Acı çok iyi bir öğretmendir. İnsanın tekamülü için gereklidir.Hiç kaybetmemek mi iyidir yoksa kaybettiğinde acı çekmek mi iyidir? Eğer acı çekiyorsan o şeye değer verdiğin anlamına gelir. Gönülde bir şeye değer veriyor olmak duygusu acı çekmekten daha kıymetlidir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder