Belli bir yaştan sonra kaybetmek eskisi kadar acıtmıyor. Gençlikte aylarca süren kriz artık bir kaç saatte bitiyor. Üzerine bi bardak soğuk su içiliyor. Bu beni bazen korkutuyor. Yaş aldıkça heyecanlarımın, çoşkumun yitmesinden korkuyorum. Ruhumu kaybettiğim bir bilgeliği istemiyorum, reddediyorum. Gençlik coşkusunu muhafaza ettiğin bir tecrübe de bir yerlerde var olmalı. Kendinle gereğinden fazla baş başa kalmamalı insan. Allah bizi sessizliğe mahkum etmek isteseydi kulaklarımızı yaratmazdı. Konuşacak kelimeleri olmalı insanın. Kelimeleri biriktirecek " Hayatı " olmalı insanın. Tanışmalı, konuşmalı bazen bir büyüğüne danışmalı. Hatta taşınmalı. Yirmilerinden kırkına, kırkından atmışına sonra tekrar otuzlarına taşınmalı. Bir başka benden bir başka bene taşınmalı. Durmamalı insan. Allah durmamızı isteseydi bacaklarımızı yaratmazdı. Ağaç gibi olurduk. Sevmeli insan. Ama önce kendini... Sonrada evreni içindeki her şeyi. Ama kalbimizde olmalı özel biri...Şu hayatta algılarımızın yorumunu yaşıyoruz. O yorum akılda iyilik varsa iyi kötülük varsa kötü oluyor. Kötüyü, kötülüğü kim ister? Biz iyi olalım ve iyi de kalmak için çabada olalım. En önemlisi hiç bir kötü deneyimin ruhumuzu yok etmesine izin vermeyelim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder