Ajda

 Çocukken kazayla annemin yeni aldığı oyuncağın üzerine basmıştım. Oyuncağım kırıldı diye ne çok ağlamıştım. Yıllar sonra kalbimi kırdılar ama o zaman ağlamadım. Çocukken şişmanım diye mahalle maçlarında hep kaleye geçerdim. Ben hayattan gol yemeye daha çocukken başladım... Hani babalar süper kahramandı ve hiç yenilmezlerdi? Babamın gözünün içindeki ışığın yavaş yavaş sönüşüne şahit oldum. Süper kahramanların da ölebileceğini anladım. Yıllar sonra Avengers filminde güç taşlarını alıp Thanos'u alt eden Tony Stark ( Ironman ) öldüğünde o yüzden şaşırmadım. Ben bu sahneyi daha önce yaşamıştım. Tuhaf bir ülkede yaşıyorum. Her halt yeniyor ama domuz eti yenmiyor. Otelde aydınları yakılıyor. Vatandaş geçmediği otoyola, köprüye cebinden vergi veriyor. Emekliler 10 bin lira aylıkla kaderine terk ediliyor. Kardeşim Esad hain Esed oluyor, Darbeci Sisi kardeşim Sisi oluyor. 3 günde Şam'da cuma namazı kılacakken 13 milyon Suriyeli ülkemin sahillerinde nargile içip karımıza, kızımıza laf atıyor. Muktedirin biraz oy biraz hane başından alacağı bir kaç bin lira için müjdesini verdiği " İmar Barışı " Hatay depreminde 200 bin insanın ölümü oluyor. Her seçim öncesi petrol ve doğalgaz rezervi buluyoruz. Ama 5 yıl önce 16 liraya yediğim 3 kap yemeği bugün 150 liraya yiyorum. Ülkede otuzunda gösterip aslında sekseninde olan iki şey var. Biri Ajda Pekkan biri Enflasyon. Gülme sevgili okur. Ağlanacak halimize gülüyoruz. Bu ülkede gerçek bir survivorun içinde yaşıyoruz. Galiba yavaş yavaş aklımızı kaçırıyoruz.