Futbol

 Dün akşam İstanbul'da sezonun maçı oynandı. Fenerbahçe 10 kişi kalmasına rağmen rakibi Galatasaray'ı Ali Samiyen'de 50 bin Galatasaray taraftarı önünde yenmeyi başardı ve şampiyonluk umudunu son haftaya taşıdı. Haftaya Galatasaray'a Konya deplasmanında alacağı bir beraberlik bile yetecek ve sarı kırmızılılar sezonu şampiyon bitirecek. Yenilirse Fenerbahçe şampiyon olacak. Ben bir Galatasaraylıyım ve Feneri galibiyetinden ötürü kutluyorum.

Taraftarların stadyumlarda ve sokaklarda ettiği küfürlerden artık midem bulanıyor. Bu konuyu sezon başında da yazmıştım. Tribünde 50 bin kişi fenerli futbolcunun anasına küfür ediyor, (Yalova'daki evim Galatasaraylılar derneğinin orada) sokakta toplanan yüzlerce kişi fenerin anasına avradına küfür ediyor. Bu işten sıtkım sıyrıldı. Biz ne zaman medeni olacağız? Hiç değilse " Ben sporcunun zeki, çevik ve ahkaklısını severim " diyen Atatürk'e saygımız olsun ve şu küfür illetinden kurtulalım.

Maçı arkadaşım ve 8 yaşındaki oğluyla seyrettik. Evin altındaki derneğin etrafını sarmış güruhtan küfürler yükseldikçe 8 yaşındaki çocuğa biz " Küfür çok kötü bir şeydir. Sen sakın etme " diye tembihledik. O masum çocuk tüm saflığıyla " Baba küfür ne demektir? " diye sordu. Bizde " Kötü söz demektir " dedik. Çocuklar masum oluyor, kalplerinde kötülük olmuyor. Her ne oluyorsa büyürken bir şeyler ters gidiyor ve gençlerin bazıları küfürbaz holiganlara dönüşüyor.

Zaten avrupaya gidince sıfır çeken varlık gösteremeyen sözde büyük takımlarımızın oynadığı " Süper " ligimizde yıllardır kendimiz çalıyor, kendimiz oynuyoruz. Bu ülkede futbol, survivor ve diziler halkı siyasetten uzak tutmak için millete yutturulan uyuşturucu haplar gibi. Millet olarak şu futbola kafayı taktığımız kadar ülkedeki adaletsizliğe, ekonominin kötü oluşuna, eğitim sisteminin yerlerde sürünmesine kafayı taksak penaltıyı vermeyen hakemi protesto ettiğimiz kadar yanlışlar yapan hakimi, polisi, siyasetçiyi eleştirsek daha güzel bir ülke olabilirdik. Ama futbolla uyutuluyoruz vesselam. Olan güzel ülkemize oluyor.