Maskeler... Maskeleri yalnızca kimliğinin anlaşılmamasını isteyen kişiler takar. Batman, Spiderman gibi kurgu karakterler. Şöyle bir hayata bakıyorumda toplum bizi daha küçük yaşlardan itibaren maskeler takmamız konusunda zorluyor. Erkek adam ağlamaz, iş yerinde gülümse gibi tabular var hayatımızda. Hayat her bir ferdi usta bir aktöre dönüştürüyor. Mutsuzken gülen emoji maskemizi takıyoruz, öfkeliyken tebessümlü emoji maskemizi takıyoruz. Bu maskeler yüzünden giderek kendimize yabancılaşıyoruz. Vakti zamanında tutmadığımız yaslar, zamanında dışa vurmadığımız duygular bir noktaya gelince patlıyor. Ruhumuz kırılıyor sinirlerimiz harab oluyor. Taktığımız maskelerin bir başka etkisi ise mizacımızı unutuyoruz. Maske bir silgi gibi ifadelerimizi siliyor. Yıllar sonra aynaya baktığımızda kendimiz yerine bir yabancıyı görüyoruz. Bunu yadırgamıyoruzda. Çünkü maskesiz dolaştığımız devirlerdeki kendimizi çoktan unutmuş oluyoruz. Duygularımız buharlaşmış oluyor. Saflığını yitirmemiş duygularımız ateşe daima galip gelir onu söndürür. Ancak bize suni bir karakter katan maskeler suyun bir kaba kalıba konması gibidir. Kaba koyulmuş duygular ateşle buharlaşır ve yok olur. Velhasıl kelam bizler hayatlarımızı yaşarken profesyonel olmak zorunda değiliz. Her şeyden önce kendimiz olmalı, saf duygularımızı yaşamalıyız. Batman yada Spiderman de olmadığımıza göre bırakalım maskeleri çizgi film kahramanları taksın. Biz takmayalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder