Yazmak

 Yazmak güzeldir. Yazarlık daha güzeldir.” Söz uçar yazı kalır “ boşuna dememişlerdir. Zihnimiz bir cevher. Yazı yazarken aslında kendi zihnimizin kuytularına doğru bir kazı yapıyoruz. Ve o kuytulardan madenler çıkartıyoruz. Bilinçaltından bahsediyorum. Örneğin rüyalar. Örneğin gece uyurken rüya gördüğümüzde aslından bilinçaltımız harekete geçer. Günlük yaşamda deneyimlediğimiz olayları beynimizde işleriz. Travmalar yaşarız. Yaşadığımız kötü deneyimleri unutma yoluna gideriz. Yanlış yaparız, günah işleriz ve yaptığımız bu hataları vicdanımızın sızlamaması için unuturuz. Bu unutkanlık bireyde de aynıdır toplumlarda da aynıdır. Toplum tökezlememek için yoluna devam etmek için vicdanını susturur, hatalarını görmezden gelir ve unutur. Böylece iç hesaplaşma yapıp vakit kaybetmeden doğru bildiği yolda ilerler. Arkadaşlar aslında biz yazarak; unutkan vicdanı anılarla cezalandırırız. Edebiyatın konusu; Aşk ve suçtur. Aşkı bi kenara koyacak olursak, bizler bir roman kahramanının ya da bir toplumun işlediği suçu zihnimizde kurgulayarak ona betimlemeler, karakterler, mekanlar ve tasvirler ekleyip kağıda geçirerek okurun unutkan vicdanını anılarla cezalandırmış oluyoruz. Bir nevi hikayelerimizle okurlara ulaşarak toplumsal hafızayı tazelemiş oluyoruz. Böylece vicdanları tazeleyerek yaşadığımız toplumun daha adil olmasını sağlıyoruz.