AF

 AF... İki harfli basit bir kelime. Huzura ulaşmak için yapabileceğimiz en basit iş. Affetmek. Hayatımız boyunca türlü türlü insanlarla ve olaylarla karşılaşıyoruz. Bazen kazık yiyoruz, bazen haksızlığa uğruyoruz. Her zaman değil ama bu saydığım olaylar herkesin başına gelmiştir. Ahmet'e kinleniyoruz, Mehmet'e bileniyoruz... Kafamıza taktığımız olaylarla aslında farkında değiliz ama kendimizi yiyip bitiriyoruz. Affedemiyoruz... Affedemediğimiz her kişi ve olay sırtımızda taşıdığımız çuvalın içine atılan bir taş misali. Yediğimiz her kazık ve uğradığımız her haksızlıkta çuvala bir taş daha ekleniyor. Biz yaş aldıkça affedemediğimiz her olay için çuvalda biriken taşlar bize ağırlık yapıyor. Bir bakmışız ruhumuz affedemediklerimizin ağırlığıyla ezilmiş. O yüzden sevgili dostlar size bayram ödevi: Bugünden başlayarak her gün birini affedin. Sırtınızda taşıdığınız çuvaldan her gün bir taşı alın ve dışarı atın. Siz affetmeye başladıkça ve çuvaldaki taşlar azaldıkça taşıdığınız manevi yükün azaldığını ve ruhunuzun hafiflediğini hissedeceksiniz. Sevgili dostlar sizi affetmenin mucizesine davet ediyorum. Affetmek erdemdir. Benim çuvalımda hiç taş kalmadı. Hadi bu yazıyı okuduğunuz şu anda birini affedin. Tanrıyla kalın, Tanrıyı bolca anın... Sevgiler