Pencere

 Bir hastanede iki hasta adam bir odada yatıyorlarmış. Hastaların yataklarından biri duvar yanında diğeri ise pencere kenarındaymış. Tedavileri uzun süreceğinden ötürü uzunca süre hastanede kalacaklarmış. İki adamın günleri sohbet ederek geçiyormuş. Pencere kenarındaki hasta her öğlen yatağından doğrulup pencereden dışarıyı izliyormuş yüzünde bir tebessümle. Günler geçmiş ve duvar kenarında yatan adam diğerine " Ne görüyorsun bana da anlatsana " demiş. Adam pencereden dışarıya bakmış ve " Ortasında havuz ve etrafında yemyeşil ağaçlar bulunan muhteşem bir park görüyorum. Çocuklar oyun oynuyor. İki sevgili el ele tutuşmuş bankta oturuyor. Bir ihtiyar kuşlara yem veriyor. Masmavi bir gökyüzü ve pırıl pırıl bir güneş var " demiş. Pencere kenarındaki adam her gün bu manzaraya bakmaya devam etmiş ve odadaki arkadaşına gördüklerini anlatmış. Birgün pencere kenarındaki hasta adam vefat etmiş. Diğer hasta adam oda arkadaşı vefat ettiği için üzülmüş. Ama içten içede bir sevinç duymuş pencere kenarındaki manzaralı yatağa geçebileceği için. Hemşireye " Beni pencere kenarındaki yatağa alın " demiş ve oraya yerleşmiş. Yattıktan sonra hep hikayesini dinlediği manzarayı görebilmek için yatağından doğrulmuş ve bir hevesle pencereden dışarı bakmış. Manzara yerine pencerenin dibinde biten başka bir binanın duvarını görmüş. Manzara falan yokmuş. Hemşire gelince " Burada bir park manzarası olması gerekiyordu. Bu bina yeni mi yapıldı. Çünkü ölen arkadaşım her gün pencereden dışarıya bakar ve bana manzarayı anlatırdı " demiş. Hemşire " Ölen arkadaşınız kördü " demiş. Bu hikaye bize hayat bizi nekadar kısıtlarsa kısıtlasın hayal ederek en çetin şartları bile bize mutluluk verecek şeylere çevirmemiz gerektiğini anlatıyor. Hastanedeki kör adam için hayat karanlıktan ibaretti. Ama o içinde çocukların kuşların ağaçların olduğu bir parkın hayalini kurdu ve her gün onu yaşadı. O yüzden hiç bir zaman umudumuzu kaybetmemeli bardağa dolu tarafından bakmalı ve en önemlisi hayal etmeliyiz.